Liefdevolle spiegel

Inzichten door een appje

Soms krijg je van die berichten die je even aan het denken zetten. Zo kreeg ik deze week een appje van een ontzettend lieve dame die ik ken vanuit mijn eerste bedrijf. We zien elkaar niet meer, maar hebben altijd contact gehouden. Ze schreef: "Hoe ouder ik word Laura, hoe meer ik mezelf leer kennen." 

 

Hoe zit dat eigenlijk bij mij? Ik heb mezelf door de jaren heen steeds beter leren kennen, ook in situaties die ik meemaak. Zo heb ik blijkbaar een talent om overal elektronische apparaten kapot te krijgen, zonder dat ik er iets voor hoef te doen. Zelfkennis is ook weten waar je je zwakke punten moet accepteren. En in mijn geval: niet te veel online gaan.

 

Reflectie in de natuur

Tijd om eens te kijken waar ik zelf sta op dit moment. Deze week ben ik in de buurt van de Sallandse Heuvelrug en wauw, wat is het hier mooi! De zon schijnt, de vogels fluiten, de duif komt me iedere dag begroeten, ik bof enorm. En toch… er zijn ook tranen. Vroeger zou ik die diep hebben weggestopt, want tja, stel je voor dat iemand je ziet huilen! We leren natuurlijk ook om tranen altijd maar weg te stoppen.

Maar inmiddels weet ik: tranen zijn gewoon de lekkage van je hart. Soms moet het even stromen, anders loop je emotioneel vast. En zeg nu zelf, als je je emoties net zo lang opkropt als de was, dan krijg je uiteindelijk een uitbarsting waar zelfs je vaatwasser jaloers op is.

 

Hoe anderen mij zien

Dit zette me aan het denken over iets interessants: hoe zien anderen mij eigenlijk? Ik heb een paar mensen die mij goed kennen gevraagd naar mijn valkuilen én mijn krachten. Spannend, want wat als ze allemaal iets totaal anders zeggen? Of nog erger: wat als ze exact hetzelfde zeggen en ik dus echt niet meer onder mijn eigen patronen uitkom? Gelukkig bleek er geen onoverkomelijke crisis. Ik ben juist dankbaar voor hun liefde naar mij toe.

 

Ik heb inmiddels ook geleerd dat ik dit niet moet vragen aan mensen die ver van me af staan, maar zelf wel denken te weten wie ik écht ben. Dan krijg ik namelijk een vertekend beeld over mezelf en dat kan onzekerheid geven. Maar mensen die mij door en door kennen, daarbij is het heel fijn om af en toe eens te vragen wat zij ervan vinden. Het is altijd uit liefde gezegd en niet om te kwetsen. Wie weet durf je het zelf ook eens te vragen en daarbij te voelen wat het met je doet?

 

Liefdevolle spiegel

Mijn man, de persoon die het meest met mij te maken heeft (sorry, schat), kwam zelfs een dag op en neer gereden om samen te wandelen. En eerlijk? Ik waardeer dat enorm. Niet alleen omdat hij me zo goed kent, maar ook omdat hij zonder te oordelen luistert. Wat een cadeautje is dat, iemand die je een spiegel voorhoudt zonder je erin te duwen. Al moet ik toegeven dat ik soms liever in die spiegel kijk en zeg: "Laten we het vandaag even niet over mijn valkuilen hebben."

 

Stem van emoties

Wat me ook helpt om meer inzicht te krijgen, is stembevrijding. Voor de mensen die nu denken aan een zangcursus waarbij je een operaster wordt: nee, zo mooi klinkt het niet. Maar het helpt me om letterlijk mijn stem te geven aan wat ik voel. Emotionele intelligentie is minstens zo belangrijk als mentale slimheid, want wat heb je aan een hoofd vol feiten als je niet weet wat je voelt?

 

Wat is waarheid?

En dan nog een gedachte-experiment: wat is eigenlijk de waarheid? Ik heb zo’n vermoeden dat iedereen hier een eigen versie van heeft. (dank je wel lieve vriendin voor je wijze woorden). Dus waarom zou ik me druk maken om wat er niet is of om de verschillen van ieder mens, als ik ook gewoon kan genieten van wat er wél is? Op het moment dat ik oordeel, voel ik al dat het nergens op slaat. En toch oordeelt iedereen iedere dag wel tig keer, ik ook. Ik vind dat bloedirritant, maar ook daar zal niet iedereen hetzelfde over denken, en dat is oké. 

 

Neem mijn huisje hier in de natuur: het is kleurrijk ingericht en voelt als een fijne plek waarbij ik voortdurend de vogels hoor fluiten. Had ik ook kunnen zeuren over de koude vloer of het gebrek aan een luxe koffiezetapparaat? Tuurlijk! Maar eerlijk, als de enige ramp in mijn leven het ontbreken van een bonenapparaat is, dan gaat het best goed met me. Al moet ik toegeven dat ik nog steeds met een mok filterkoffie in mijn hand treurig naar het apparaat sta te staren, hopend dat het zichzelf ineens verbetert.

 

Loslaten van patronen

We slepen allemaal patronen met ons mee. Sommige zijn aangeleerd, andere hebben we zelf gecreëerd. Ik zie het een beetje als een oude jas: sommige zitten nog heerlijk, andere zijn eigenlijk al jaren te krap. En net als bij een kledingkast kun je jezelf afvragen: wil ik dit nog bewaren of wordt het tijd om ruimte te maken voor iets nieuws? Gelukkig hoef je daar geen deskundige voor te zijn, een beetje zelfonderzoek volstaat al. Of gewoon wachten tot die jas letterlijk uit elkaar valt, dat werkt ook.

 

Karaktereigenschappen en hun keerzijde

Iets wat me steeds meer opvalt: je grootste krachten zijn vaak ook je grootste valkuilen. Neem bijvoorbeeld eigenwijsheid. Ja, het kan irritant zijn voor anderen als je altijd je eigen koers vaart. Maar aan de andere kant: zonder een beetje eigenwijsheid had ik nooit zo veel bereikt. Soms is het juist goed om koppig te zijn, om niet meteen met alle winden mee te waaien. Hetzelfde geldt voor perfectionisme. Enerzijds vermoeiend, want het is nooit goed genoeg. Anderzijds zorgt het ervoor dat je dingen écht goed doet. Dus misschien is het geen kwestie van goede of slechte eigenschappen, maar meer van hoe je ze inzet. Of wanneer je er gewoon even om kan lachen dat je wéér veel te lang hebt lopen priegelen aan iets kleins, terwijl anderen allang tevreden waren. En dan heb je nog die mooie combinatie: eigenwijs én perfectionistisch. Een recept voor succes, of voor totale chaos. Het is maar net hoe je het bekijkt.

 

Dankbaarheid en energie

Dus, dank je wel, waardevolle mensen om me heen. Dank je wel, natuur. Dank je wel, humor (die me soms redt als alles even stom lijkt). En dank je wel, fijne week, voor de rust en inzichten. Ik ga weer lekker vol energie het leven in stuiteren. Want uiteindelijk is dát gewoon wie ik ben. En als ik onderweg weer een paar keer uit verbinding ben? Ach, dat hoort erbij. En zolang ik nog steeds kan lachen, weet ik dat ik op de goede weg ben.

 

Blog 87

Laura Potters