Weekje alleen in Limburg

Deze week heb ik besloten om er even helemaal tussenuit te gaan en mezelf de rust te gunnen in Limburg. Het is iets wat ik vaker doe, zo’n weekje helemaal voor mezelf. Hier, ver weg van de dagelijkse drukte, kom ik weer dichter bij wie ik echt ben. Terwijl ik dit schrijf, schiet er een duif voorbij mijn raam. Het voelt bijna alsof het universum me zachtjes toeknikt: “Je bent precies waar je moet zijn.”

 

De regen tikt zachtjes tegen de ramen en hoewel de weersvoorspellingen niet veel goeds in petto hebben, maakt het me niets uit. Eigenlijk vind ik het zelfs wel prettig, dat rustgevende geluid van vallende druppels. Het heeft iets meditatiefs. Ik zit midden in het bos, omringd door groen, en ineens realiseer ik me dat ik mijn wandelschoenen ben vergeten. Misschien is dat geen ongeluk, maar een subtiel signaal dat ik deze week niet hoef te bewegen. Dat ik even mag stoppen met het gevoel dat ik altijd ‘iets moet doen’. Gewoon zijn, dat is nu genoeg.

 

En daar begint het knagende stemmetje. Ik heb vaak het gevoel dat ik iets moet. Ken je dat? Het gevoel dat je altijd bezig moet zijn, omdat nietsdoen je onrustig maakt. Terwijl ik hier zit, in de stilte, probeer ik die drang te weerstaan. Misschien is dit het moment om stil te staan en mezelf écht af te vragen: Wat wil ik nu echt? Wat voel ik? Moet ik altijd in de hoogste versnelling meedraaien met de wereld om me heen? Of is het juist goed om af en toe stil te staan, om die innerlijke rust te vinden?

 

Stilstaan bij jezelf kan soms confronterend zijn. Er zijn zoveel dingen die we met ons meedragen, vaak zonder dat anderen het weten. Neem mijn pestverleden bijvoorbeeld. Weinig mensen weten dat ik op de basisschool gepest ben. Gek eigenlijk, hoe zo’n ervaring je stilletjes blijft achtervolgen, zelfs als je het wegstopt. Gisteren keek ik een aflevering op NPO1 over pesten en ik voelde het meteen weer – die oude pijn die toch nooit helemaal verdwijnt. Vertrouwen in anderen is sindsdien lastiger geworden. Ik vraag me soms af: hoor ik er wel bij? Maar tegelijkertijd maakt die ervaring me sterker in mijn werk. Juist omdat ik weet hoe het is om je alleen te voelen, kan ik er volledig voor anderen zijn. Misschien is dat wel mijn kracht.

 

Terwijl ik hier zit na te denken, komt er een ander onderwerp naar boven waar ik de laatste tijd vaker bij stilsta: de overgang. Voor veel vrouwen een taboe, maar waarom eigenlijk? Het hoort erbij, net zoals alles wat we in ons leven doorstaan. Soms kan ik niet goed benoemen wat de overgang met een vrouw doet. Maar deze week, hier in de natuur, lijkt het alsof ik weer dichter bij mezelf kom. Ja, dat kan best eng zijn, om jezelf echt te ontmoeten zonder afleiding. Maar het is ook mooi. Iedereen leidt zijn eigen leven, met zijn eigen pijn en geluk. We mogen leren dat niet alles altijd vrolijk hoeft te zijn. Het is oké om soms verdrietig, onzeker of zoekende te zijn. Dat maakt ons juist mens.

 

In mijn praktijk werk ik met mensen die op zoek zijn naar antwoorden in hun leven, en iets wat ik altijd benadruk, is dat het oké is om fouten te maken. Niemand komt het leven door zonder struikelblokken. Maar wat doe je met die fouten? Leer je ervan? Durf je te veranderen? Ik las laatst een prachtige quote: “Je kunt niet eenzaam zijn als je de persoon leuk vindt met wie je alleen bent.” Die woorden kwamen echt binnen. Het is zo waar. Uiteindelijk begint alles met jezelf. Als je vrede hebt met wie je bent, kun je pas écht openstaan voor anderen.

 

En dan is daar die pauw, zomaar ineens, vlak buiten mijn raam. Ik glimlach en zoek de spirituele betekenis op: een pauw staat voor trots zijn op jezelf, en voor jezelf laten zien zoals je bent. Toeval? Misschien niet. Kwetsbaarheid tonen is iets wat ik de laatste tijd echt aan het leren ben. Eerlijk zijn over wat je niet weet, niet kunt of niet wilt, is zó belangrijk. Het maakt je niet zwakker, maar juist krachtiger. Die oude patronen van altijd sterk willen zijn, mogen langzaam plaatsmaken voor iets veel mooiers: menselijkheid. Maar ja, dat blijft natuurlijk een uitdaging. En dat is ook oké. We leren elke dag.

 

Dankbaarheid is iets wat ik in deze dagen steeds sterker voel. In mijn praktijk mag ik zulke mooie gesprekken voeren met mensen die hun levensverhalen met me delen. Het gaat niet alleen om de moeilijke momenten, maar juist om het hele spectrum van het leven. Ik leer elke dag van mijn klanten. Ze laten me zien dat echte wijsheid niet uit boeken komt, maar uit ervaring. Elke keer als iemand zijn hart opent en zijn verhaal met me deelt, voel ik die diepe connectie. Vertrouwen is de sleutel tot die openheid, en we hebben allemaal iemand nodig die écht naar ons luistert. Iemand die er gewoon is.

 

En nu ik hier zit, met alleen de regen als achtergrondgeluid, vraag ik me af: hoe vaak nemen we echt de tijd om stil te staan bij onze omgeving zonder er direct een oordeel op te leggen? Hoe vaak stoppen we met ‘moeten’ en luisteren we gewoon naar wat ons hart ons influistert? Misschien is dat wel de grootste rijkdom die we kunnen vinden, voor onszelf en voor anderen.

 

Blog 83

Laura Potters