Afgelopen maanden ben ik minder zichtbaar geweest op Social Media. Ik merkte dat het me niet vrolijker maakte. Deels omdat meningen (gevoelens) steeds heftiger worden, er veel verdeeldheid is en ik juist op zoek ben naar de verbindingen. En deels omdat Social Media verslavend werkt en dat wil ik niet. Ik heb nog altijd zelf de keuze waar mijn aandacht naartoe gaat.
Ik ben vandaag weer eens gaan schrijven, weliswaar met de lampen aan, want het is een donkere dag. Ik kies ervoor om binnen de kaarsen te laten branden, de lampjes bij de kerstboom aan te zetten. Dat brengt weer licht en vrolijkheid naar me toe, daar kan ik zo van genieten!
Gevoelens
Ook ik heb gemengde gevoelens die ik liever als een jas zou willen uittrekken. Op ieder werkgebied heb ik te maken met andere regels betreft Corona, daar gaat het wat mij betreft gigantisch mis. Dat het virus levens kan verpesten, dat is mij duidelijk, ik neem het zeker serieus. Maar ik grijp wel direct in als er teveel informatie op mijn pad komt.
Het kan me enorm teleurstellen als ik zie waar nu de focus ligt. We pakken wederom het gevolg aan en kijken maar weinig naar oorzaken. Waar blijven die campagnes om de druktes in de ziekenhuizen tegen te gaan? Het kabinet hoor ik weinig praten over voeding, roken, alcohol, bewegen, grenzen bepalen etc. Als we daar nu eens iedere avond over in gesprek zouden gaan; onze zelfreflectie.
Ik leg mijn pen even neer en zet een lekker kopje gemberthee. Ik kijk naar buiten. Het is stil op straat maar ik zie om me heen dat mensen zichzelf weer voorbij lopen in deze decembermaand. De feesten moeten ook zo vaak gevierd worden (cadeautjes in overvloed...), ik snap dat zelf nooit zo goed. Toch doe ik ook mee aan die cadeautjes want ik geef mezelf een vrije middag vandaag, heerlijk!
Aandacht
De klok speelt vanmiddag dus geen rol voor mij, daar kies ik vaak genoeg voor. Wanneer ga jij eigenlijk nog met iemand in gesprek zonder dat de klok daarbij een rol speelt? Zonder te oordelen over de ander? Zonder in te vullen voor een ander? Praten over elkaar is erg gemakkelijk, maar met elkaar blijkt toch een stuk lastiger te zijn.
Daarnaast mogen we nooit vergeten dat we in een land wonen waar ook genoeg dingen goed gaan. Een tijdje terug zei een man die ik taalles gaf: "Laura, waarom zijn jullie nooit eens trots op jullie land dat geen oorlog kent? Jullie zien in alles het slechte en nooit eens het goede. Waarom zijn er zoveel Nederlanders die alleen nog maar over het virus kunnen praten?" Deze man, die uit een oorlogsgebied komt, heeft mij direct aan het denken gezet, ook ik ga mee in de negatieve energie als de regels wederom wijzigen. Wij, als Nederlanders, zouden er ook voor kunnen kiezen om elkaar vaker positieve aandacht te geven, zonder alle narigheid daarbij te vergeten.
Zie de kleine, mooie momenten om je heen en haal daar kracht uit. We beseffen vaak niet wat we allemaal WEL hebben of kunnen betekenen voor een ander. Dat hoeft geen geld te kosten. Een glimlach is nog altijd gratis, die kun je aan iedereen geven, hoe het leven zich ook vormt. Een "fysiek" kaartje sturen kan ook verrassend zijn, zeker als het geen routine momentje voor je is, maar je ook echt met aandacht dit kaartje hebt geschreven.
Jij bepaalt jouw verhaal
Denk aan de mensen waar je echt om geeft. Dat is het minste wat je aan anderen kunt doorgeven, hoe iemand ook reageert, dat stukje ego is niet namelijk niet van jou. Voel je negativiteit bij een ander? Observeer en laat het lekker los! Die persoon zit in een verkeerde bladzijde van een boek. Kijk voor jezelf naar wat je nog wel hebt en kies voor je eigen verhaal.
Voor welk verhaal kies jij eigenlijk?
"Achter de wolken schijnt de aandacht"
Blog 56, Laura Potters, SeeZen
Reactie schrijven