Het was gisteren dat ik met een vriendin aan de telefoon zat. Daar hadden we tijd voor vrijgemaakt.
Bedtijd
Twee uur lang zat ik aan de telefoon, het was zo gezellig dat het leek alsof ik pas een paar minuten aan het bellen was. Gek toch dat ik dat bij een tandarts net andersom ervaar. Na ons gezellig gesprek werd het bedtijd en liep ik nog even naar beneden. Ik keek mijn mannen aan, keek naar de televisie en de tranen sprongen in mijn ogen. Kippenvel over mijn hele lichaam. Weer een schietpartij, wordt dit ons nieuwe normaal? Een BN-er dit keer, Nederland is in shock, ik ook. Ieder slachtoffer is er één teveel, voor mij ook als het een onbekend persoon is. Empathie is ver te zoeken als mensen filmpjes gaan plaatsen van het slachtoffer, walgelijk! Welke pubertijd heb je dan nog steeds niet losgelaten?
Is het al tijd?
Tranen, nou, die heb ik zeker, omdat we de verbinding met elkaar aan het kwijtraken zijn. Onze lontjes worden korter en korter, iedere dag, al-tijd. Over tijd gesproken, luistert de tijd wel? Heeft de tijd aandacht voor elkaar? Zorgt de tijd voor alles wat ademt en leeft?
Leeftijd
Na een onrustige nacht was het vandaag tijd om weer te masseren. De verhalen die ik van mijn klanten te horen kreeg, gaven mij wederom veel diepgang over ons eigen gedrag, ook het gedrag van mijzelf. Het letterlijk moeten overleven zonder enige keuze, welke leeftijd je ook hebt, vreselijk. Juist na een avond als gisteren dacht ik weer aan de woorden leef en tijd. Wat is tijd en welke tijd hebben wij? Is er wel tijd? Elke tijd die er is, voor hoe lang is die er dan? En wat doen wij nu met onze tijd? We maken elkaar af, we belanden steeds meer in discussies, weten door de haast niet meer te stralen. Volledige aandacht aan elkaar geven, dat laat onze tijd maar weinig toe.
Wachttijden
Ik ga aan tafel zitten om een uur met volledige aandacht te lunchen voordat ik weer verder masseer. Wie staat er bij stil dat tijd meer magie kent dan we denken? Wij kiezen voor de verkeerde tijd. Ons handelen gebeurt altijd achteraf, nooit aan de voorkant van de tijdlijn. Dus er zullen steeds meer mensen komen die tegen de tijd oplopen en de wijzers niet meer kunnen vinden. Als de wijzers eraf gehaald zijn, beginnen we aan de cijfers en de rest van de klok. Daar verdwijnt onze tijd, opeens is hij weg! We rennen letterlijk naar de tijd toe, maar de tijd is veel sneller en wij blijven verlaten achter.
Oplaadtijd
Aan het einde van de middag loop ik naar mijn auto en leg de oplader in de laadbak. Net als een elektrische auto, zouden wij ook de tijd moeten nemen om op te laden, iedere dag weer. Tussen het werken door een heerlijke boterham eten. Maar ik ken genoeg mensen die de lunch volledig overslaan en gewoon een hele dag doorwerken, of voor een langere schermtijd kiezen. Iedere dag een waarschuwingstijd, en de tijd lacht zich suf. De mens snapt de tijd helemaal niet.
Aankomsttijd
Ik sta met mijn auto bij de volgende klant. Onze aankomsttijd wordt vaak afgeremd. Maar wat als we juist trager zullen zijn, hoe komt de verhouding tot de tijd er dan uit te zien? Voor nu weet ik één ding zeker: de tijd is kostbaar, iedere dag hangt de tijd aan een zijden draad. En aan ons om al die draden met elkaar te gaan verbinden, net zolang totdat de haat uit onze samenleving is verdwenen. De tijd zal het leren...
Blog 54, Laura Potters, SeeZen
Reactie schrijven