Voelend schrijven

Afgelopen week zat ik in de sauna. Ik ga daar graag heen als ik verder wil werken aan mijn boek. De stilteruimtes geven me precies wat ik nodig heb. Een prachtig uitzicht, een grote tuin met heel wat flora en fauna. Dat geeft mij de juiste inspiratie. Ik leer mezelf manieren aan om te komen tot datgene wat ik graag wil ontwikkelen. Niet wat van mij verwacht wordt maar waar ik zelf gelukkig van word en dat werkt. Ik weet dat ik het moet hebben van al mijn zintuigen en niet van alle kennis die andere in een boek willen neerzetten. 

 

Ik wil graag één van mijn schrijfoefeningen met jullie delen:

 

 

Ik ben als een blauwe ochtendjas die niet gestreken is. De heerlijke geur van Zwitsal zal alle geuren om me heen doen oplossen. In mijn oren zitten oortjes, een viervoudig geheel waar ik rustig van word. Vandaag is rood en wat houd ik van deze muziek. Een iets te zacht kussen onderscheidt de vetjes van mijn billen niet meer van het echte. Als een stromende waterval met een felle zon die naar mij knipoogt, lijkt het bijna alsof ik droom. Ben ik wel op de juiste plek terecht gekomen?

 

Ik sta op om een heerlijk matcha thee te zetten, mijn favoriet die ik overal mee naartoe neem. Met Japan nog in mijn mond voel ik op mijn linkerarm een groen springend beestje. Na tien diepe ademhalingen zit hij helemaal stil. Hij kijkt me recht in de ogen aan. Ik zie mooie blauwe kijkers, het lijken wel knikkers. De liefde die wij voor elkaar voelen lijkt als een massage uitgevoerd door een transpirerende dame. Ik houd van alles dat leeft maar niet praat. Zo ben ik nu eenmaal.

 

Het gefluister om me heen geeft aan dat er meerdere holbewoners om aandacht vragen. Ik snak naar een eigen klok die laat zien dat alles goed voor me is. Al lopend ga ik het kokende zand op, het voelt als mijn kopje thee. Daar passeer ik een sterke parfum waar ik de kriebels van krijg. Niet alleen de kriebels maar al mijn antennes schieten de lucht in. Zomaar uit het niets komen er overal rode bultjes over mijn gehele schaduw. Ik zet het op een looppas zodat mijn vetverbranding er ook nog wat aan heeft. Wat bof ik toch dat dit proces altijd weer vanzelf op gang komt. 

 

Mijn lichaamstemperatuur stijgt verder. Plots val ik neer in het zand. Direct spring ik weer omhoog, deze warmte kan ik niet aan. Ik ben niet de enige die springt, naast mij begeeft zich een kangaroe. Ik wil net zulke grote sprongen maken als hij maar ik houd het nog geen minuut vol. Ik besef maar al te goed dat ik heel ver van de kaas en klompen verwijderd ben. Deze reis verloopt anders dan gedacht. Diep in mijn rode rikketik wil ik in dit land blijven wonen. Er zal vast ergens een steen te vinden zijn waar ik omheen kan. Net als appelmoes naar zijn blik luistert, zal ik dat nu ook moeten gaan leren. Ik wil terug naar huis maar weet dat het daar nooit meer hetzelfde zal zijn. Ik moet er achter komen wat het beste voor me is.

 

 

Je kunt wel zien dat dit heel anders is dan mijn geschreven blogs. Stapje voor stapje ontwikkel ik mezelf verder. De blogs zullen ook steeds meer veranderingen met zich meebrengen. Ik besef dat het anders veel te saai gaat worden voor de lezers. Gelukkig kan ik daar ook goed over praten met een eerlijke vriendin die mij laat zien dat ik door moet pakken op gevoel en niet op verstand. Een mooie uitdaging voor het komende half jaar. Daarnaast zal ik een blog schrijven op het moment dat ik voel dat het nodig is. Het zal dus niet meer standaard op een donderdag zijn en/of om de week. Zo geef ik mezelf iets meer ruimte voor mijn eigen creativiteit.

 

Mijn creatieve geest volgt niet het platgetreden pad.

Ik ga een eigen weg en onderzoek de antennes van het leven.

 

Blog 38, Laura Potters, SeeZen