Laatst kwam een cliënt voor zichzelf (en haar kinderen) bij mij thuis. Ze zei: "Jij bent de persoon die mij vast kan helpen omdat ik weet dat je genoeg kennis hebt over hoogbegaafdheid." Zelf heb ik dit altijd al een vreemd woord gevonden. Ik hoop dat er ooit nog een tegenhanger komt want dit woord geeft al zoveel vooroordelen.
Tja, daar zit je dan op je stoel, de kippenvel komt op mijn armen te staan. Haar verhaal raakte mij. Ze vroeg me of ik haar verhaal wilde uitschrijven in een blog. Nou, lieve cliënt, bij deze. Ik vind het heel erg om te zien dat jij zo onzeker over jezelf bent geworden. Door jouw drie kinderen ging je pas beseffen wie je zelf was. Iedere stap die jij probeerde te zetten mislukte. Al het leerwerk wat jij probeerde, mislukte. Alle relaties die jij probeerde, mislukte. Alle meningen die er toen kwamen, hebben jou onzeker gemaakt. En nu ben jij aan zet, ik ga je de kracht geven die je verdient. En tevens begrijp ik je verhaal als geen ander. Ik kan het zelfs voelen. Ik zal je al mijn kennis doorgeven en jij pakt datgene eruit wat voor jou werkt.
Hoogbegaafdheid
Het probleem zit hem in het woord hoogbegaafdheid, een IQ van 130 of hoger hoort daarbij, een grens is altijd lastig te bepalen. Wat zegt een test daadwerkelijk over iemand en heb je dat cijfertje echt nodig? Men denkt bij het woord hoogbegaafdheid dat je alles weet en heel slim bent. Dus als je een vreemde zin toevoegt dan kijkt men je al snel aan met alle vraagtekens erbij. Deze persoon is toch zo slim? Dat is niet te merken in wat er nu gezegd wordt. En tja, dat frustreert omdat er maar heel weinig mensen echt weten wat hoogbegaafdheid inhoudt. Je kunt juist ook heel klungelig zijn of het simpele totaal niet begrijpen. Je DENKT heel anders. Dat is heel iets anders dan dat je alles WEET. En daar ontstaat de miscommunicatie. Jammer dat er nog zo weinig onderzoek over het brein plaatsvindt, zeker op dit gebied. Wel komt er meer aandacht en daar ben ik ook heel blij om.
Babytijd
Het eerste kindje in haar armen, wat een geluk. Haar dochter wilde liever niet in bed slapen maar gewoon in de box liggen. Dat was al snel na de geboorte. Er kwamen heel wat adviezen dat een kind in bed hoort te liggen. Maar wat nu als dit kind zich dan juist ongelukkig voelt? Moet je de regels dan altijd volgen of eerder naar je eigen gevoel luisteren? Haar kindje kwam dus in de box te liggen en was gedurende de gehele dag vrolijk. Veel slaap had ze niet nodig. Ze wilde zien wat er om haar heen gebeurde. Haar ogen waren altijd open. Heel gewoon was het dat ze al kon lopen met tien maanden. Kruipen had ze nooit gedaan maar daar hield mijn cliënt haar mond over. Stel je voor dat ze afwijkt van een lijstje. Dan was er grote paniek. Ook daarin snapte ik haar volledig.
Peutertijd
Wat kon ze snel praten. Het aanleren van de kleurtjes en het leren tellen had ze snel onder de knie. Een andere moeder gaf aan: "Ik leer dat allemaal nog niet aan hoor, ze horen te spelen." Duidelijk iemand die niet snapt wat een brein die voortdurend voeding nodig heeft, wil. Als moeder ging ze twijfelen, doe ik het allemaal wel goed? Op verjaardagen zag ze de verschillen met de andere kinderen. En dan mag haar kind opeens naar de peuterspeelzaal, daar was ze echt aan toe! Iets wat leuk hoort te zijn, werd een groot drama. Mijn cliënt snapte maar niet waarom ze niet wilde gaan. Haar kind hing aan haar benen als ze haar bracht. Totdat mijn cliënt bij het ophalen zag dat haar dochter om een rood kleurtje vroeg maar een ander kind een blauw kleurtje gaf. Wat was ze teleurgesteld. Mijn cliënt wist inmiddels dat de andere kinderen de kleurtjes nog moesten aanleren. Zou dát het probleem zijn? En hoe vaak komt zo'n situatie per dag voor? Dan wordt miscommunicatie opeens heel helder! Mijn cliënt heeft haar dochter eerder van de peuterspeelzaal afgehaald en de rust was weer gekeerd.
Kleutertijd
Ze mocht naar de basisschool, wat een geluk. Lekker bezig zijn en zichzelf niet meer vervelen. Mijn cliënt kreeg al snel te horen dat haar dochter geen sociaal gedrag liet zien. Het liefste zat ze met een boekje buiten de groep in een hoekje. Daarnaast moest mijn cliënt leren loslaten want ze was veel te bezorgd, zo werd gezegd. Men kende mijn cliënt totaal niet want als ze iets van de oppas te horen kreeg was het: "Ik wilde je bereiken maar je mobiel stond uit." Tja, wat men ziet is dus vaak een aanname gebaseerd op de handelingen. Het verliep allemaal heel stroef en mijn cliënt ging zich erin verdiepen. Ze voelde al snel dat er heel wat aan de hand was. Maar ja, waar te beginnen? Haar dochter voelde zich vaak alleen omdat niemand haar begreep. Op school was er sociaal wenselijk gedrag maar thuis was er veel verdriet. Dat zag niemand. Totdat mijn cliënt zo boos was op de juf die weer eens zei dat ze moest leren loslaten dat ze naar de directrice is gestapt. Ze eiste onderzoek want dit hielden ze zo niet meer vol. Er kwam onderzoek, deze directrice wilde gelukkig helpen waar zij kon. En uit het onderzoek kwam wel degelijk naar voren dat haar dochter veel verder was in de ontwikkeling. Ze mocht versneld naar groep drie. Niet dat ze daar blij om moest zijn maar het kon gewoon niet anders. En ook daar kwamen weer meningen over van de mensen in haar omgeving. Dat het niet goed voor de sociaal emotionele ontwikkeling zou zijn. Mensen wisten niet wat ze zeiden, ook daarin was ze vele malen verder dan een ander kind. Maar doordat ze op school ander gedrag liet zien, dacht men dat ze daarin achterliep. Nooit is er besef geweest dat ze daarin ook tegen problemen aanliep. Op vroege leeftijd kon ze al heel goed zien wie de docenten waren en wat voor capaciteiten ze hadden (of niet). Wat een verhalen heeft mijn cliënt over haar dochter verteld die thuis heel goed kon verwoorden waar ze allemaal tegenaan liep. Ze zag zoveel meer dan de docenten ooit hebben beseft. Miscommunicatie.....
Problemen opgelost?
Mijn cliënt was nog zo naïef om te denken dat de problemen waren opgelost. In groep drie werden de letters aangeleerd maar haar dochter kon al lang lezen. Help, wat nu? Ze kreeg haar eigen werk maar ook dat werkte niet. De juf had het al veel te druk met al de kinderen in de klas (en geheel logisch, mijn cliënt heeft het met de docenten te doen). De ene school naar de andere volgde. Geen enkele school kon echte hulp bieden. Het werden zware jaren waarbij mijn cliënt niemand kan uitleggen wat dat heeft betekend.
Mensen denken altijd dat als je snel ontwikkelt je alleen maar voordelen hebt. Het tegendeel is waar. Mijn cliënt is er van overtuigd dat thuisstudie de beste oplossing zou zijn voor dit soort kinderen. Schoolreisjes waren eerder stressvol en hectisch dan het genieten was, in tegenstelling tot de andere kinderen. En over het sociale moet men eens ophouden, deze kinderen zijn juist heel sociaal maar zijn gefrustreerd omdat ze overal tegengehouden worden. Hoe zou jij het vinden als je nergens echt jezelf kunt zijn? Als jouw brein denkt van A naar Z i.p.v. A naar B? Ooit gehoord van bottom-up en top-down denken?
Bij haar dochter was in haar gedrag nooit agressie te zien maar er ontstonden juist huilbuien. Haar dochter gaf zelfs aan niet meer te willen leven op deze manier. Ze zei dat ze van een andere planeet kwam en deze planeet nog ver achterliep op allerlei gebieden.
Denkwijze
De manier van denken is gewoon heel anders en geen enkele school begrijpt daar echt veel van. Nog steeds zijn er heel veel kinderen die aan hun lot worden overgelaten. School doet er heel veel aan om te helpen, dat wel. Maar er wordt helemaal niet begrepen wat deze kinderen écht nodig hebben. Men denkt altijd aan saaie nieuwe stof, een presentatie in de klas of naar een museum (verrijking of verdieping). Maar wordt er aan de kinderen en ouders zelf ook gevraagd wat ze nu écht nodig hebben? Nee, iedereen doet elkaar na maar als ze zelf nooit de levenservaring hebben gehad (lees: thuissituaties), hoe kan men dan weten hoe je echt moet handelen? De ene cursus na de andere komt uit de lucht vallen en men denkt dat dat werkt. En hoeveel krijgt een docent over dit onderwerp mee tijdens het beroepsonderwijs? Veel te weinig. Ieder jaar moeten er weer ouders "vechten" voor hun kind. En dan ben je al gauw de "zeur-ouder" die weer op school staat. Men begrijpt zelden wat er zich thuis echt afspeelt. Deze kinderen zwemmen letterlijk rond in de hoop om niet te verdrinken. En als ze thuis ook niet begrepen worden dan snap ik heel goed dat deze kinderen helemaal verkeerd terecht komen.
Keuze middelbare school
Ook dat geeft een vertekend beeld, zelf heeft mijn cliënt dit driemaal mogen ervaren omdat ook haar andere kinderen versneld onderwijs hebben gevolgd. Ze zitten nu alle drie op de middelbare school. De cito van haar zoon was net geen VWO omdat hij te laag scoorde bij begrijpend lezen. Dat is nu juist het punt. Begrijpend lezen op de basisschool werkt niet als je brein anders functioneert. Daardoor gaat het mis. Toch mocht hij, na de meester flink te overtuigen, naar het VWO. Zijn eerste begrijpend lezen toets in de eerste klas werd afgesloten met een tien. Mijn cliënt kon wel huilen, hoe kan het systeem in Nederland zo falen? Deze kinderen komen helemaal verkeerd terecht als er enkel gekeken wordt naar resultaten. Dat geldt overigens voor alle kinderen, ze moeten allemaal door dezelfde deur passen. Weg creativiteit!
Steeds makkelijker
Hoe ouder haar kinderen worden, hoe makkelijker het gaat. Maar onzekerheid blijft bestaan omdat ze zichzelf ook anders voelen en niet begrepen worden. Er worden meningen gegeven die helemaal niet kloppen. Mensen kunnen het pas begrijpen als ze het zelf hebben meegemaakt. Ze roepen van alles over dit onderwerp omdat ze denken te weten hoe het in elkaar zit. Ik heb mijn cliënt al duidelijk gemaakt dat ze beter kan investeren in geluk voor zichzelf en haar kinderen dan in mensen te overtuigen hoe anders een brein kan werken.
Lieve cliënt, ik kan je zeggen dat je een prachtig persoon bent met heel veel kwaliteiten. En begrijp je de wereld eventjes niet, ga dan op zoek naar lotgenoten. Want zij begrijpen dit probleem maar al te goed! Daar krijg je enorm veel kracht van. Ga met deze kracht door het leven, jij kunt namelijk iets extra's toevoegen aan deze samenleving. Iets waar een ander niet snel op kan komen. En denk nooit dat mensen je "uitlachen", zij kunnen er immers ook niets aan doen dat ze je niet begrijpen met hun eigen brein. Tijdens de sessies maken we van jou een sterk persoon die de juiste kracht en kwaliteiten gaat gebruiken. Een goed organisatorisch vermogen behoort tot één van deze kenmerken. En daar kun je heel ver mee komen, let maar op!
Dank je wel dat ik een stukje van je verhaal mocht delen in mijn blog.
KENNIS IS NOG GEEN WIJSHEID - Max Thürkauf
Blog 28, Laura Potters, SeeZen
Reactie schrijven