Het regent passie door de natuurlijkheid

Deze week ben ik helemaal alleen in een Brabantse omgeving. Even terug naar dat deel van Nederland waar mijn wieg heeft gestaan hoewel ik de Dordtse Biesbosch niet meer zou kunnen missen. Voor nu even een weekje weg om te schrijven. Ik geniet volop van de groene bomen die wild hun eigen weg vinden. De vogeltjes die door elkaar heen hun zangfestijn laten horen. De mensen die voorbij lopen en allemaal gedag zeggen. Ik zit buiten op mijn overdekte veranda en moet erkennen dat dat in mijn woonplaats wel wat minder is, dat gedag zeggen tegen elkaar. Het hoort toch wel echt bij het Brabantse.

 

Mijn natuurhuisje

Er is een pad dat loopt naar de parkeerplaats. Heerlijk is dat, geen auto's die telkens langsrijden, meer dan genieten. Als je het pad naar de andere kant volgt dan kom je direct bij mijn huisje terecht, de eerste van de reeks acht huisjes. Het huisnummer is honderdachtenzestig. Naast mij zit een man met een nummer wat ik totaal niet begrijp. Direct een gekke gedachte over de nummers van zijn huisje, om alvast maar een beetje ruimer te gaan denken als schrijfster. Nummer één staat voor zijn aanwezigheid en op de voorgrond willen staan, dat is direct duidelijk. Nummer vijf staat voor het aantal telefoongesprekken die hij buiten voert in meerdere talen door elkaar heen. En nummer zes voor het aantal biertjes. Ik denk heel wat van deze man. Een aanname die snel gemaakt is en dat is vaak volledig onterecht. Daarom zit ik hier nu ook, om ook deze aannames volledig te blokkeren. Ik heb gewoon een zeer toffe buurman naast me die alleen een andere look heeft dan ik gewend ben in mijn eigen omgeving. Dat samen met zijn, in mijn ogen, aparte leefstijl maakt hem nog geen misdadiger Laura!

 

Een schrijfoefening

Ik merk de eerste dag dat er veel huurders op stap gaan. Daarvoor ben ik hier niet gekomen. Ik wil meer schrijfoefeningen eigen maken, meer leren over schrijven, meters maken met mijn eigen boek en ook genieten van de natuur en de rust daarbij. Daarnaast een eigen manier vinden die ik zelf prettig vind. Ik merk bij het opstaan dat dat nog niet zo meevalt. Al mijn verlangens worden in één klap weggepoetst als ik buiten mijn boterham wil gaan eten. De buurman is ook al wakker en groet me vriendelijk. Dat viel me alles mee. Maar het geluid van alle mooie vogels overschaduwt als hij een telefoongesprek begint waarbij hij ook nog de luidspreker aanzet. Ik kan letterlijk alles horen en daarnaast mag ik de sigarenrook heerlijk mee inademen. Wat een luxe om te kiezen voor een bosrijke omgeving. Mijn irritatie ga ik vandaag eens omzetten in een mooie en bruikbare oefening. Ik loop naar binnen om pen en papier te pakken. Weer buiten aangekomen zet ik de timer van mijn mobiel op een uur. En nu maar schrijven zonder het papier nog los te laten. Ik schrijf ook letterlijk door als ik het even niet meer weet. Zodra de timer aangeeft dat het uur voorbij is, stop ik. Ik weet inmiddels dat mijn broodjes knipogen naar mij om opgegeten te worden en de thee geheel is afgekoeld. Ik snap dat wel want ook mijn vingers zijn geheel wit geworden van dat uurtje buiten. Tijd om naar binnen te gaan.

 

Stoorzendermannetje

Binnen geniet ik van een heerlijk ontbijt, gewoon door mezelf klaargemaakt. Bruine broodjes met heksenboter. Dit is een soort kruidenboter dat je in rond plastic bakje in een supermarkt vindt. Een echte aanrader! Ik proef mijn eigen liefde in de broodjes en dat had ik ook nodig om verder te kunnen gaan met schrijven. Na het ontbijt lees ik de inmiddels twaalf geschreven pagina's aan mezelf voor. Ik lees dat ik in het begin enorm worstel met mijn buurman die ik in mijn stukjes stoorzendermannetje heb genoemd. Maar ik kan het ook loslaten en echt schrijven wat ik zie en voel. Het roodborstje die gewoon bij me in de buurt komt tijdens het schrijven is toch wel het mooiste van alles. Helemaal niet bang van mij en ik denk dat hij hoopt dat ik wat brood voor hem heb. Tijdens deze oefening merk ik dat het heel gemakkelijk is om door te schrijven en ik weer helemaal ben waar ik moet zijn om mijn eerste boek verder te ontwikkelen. Ik weet dat ik voor creativiteit en het anders denken geboren ben. Soms kan dat heel eenzaam voelen. Maar ik heb inmiddels geleerd hoe ik deze kracht juist mag en kan gebruiken omdat het zo anders is. Gewoon doen en durven. Dan voel ik de energie letterlijk stromen, met als gevolg mijn enthousiasme. Heerlijk!

 

Knuffelen met toestemming 

De dagen vliegen voorbij en er komt steeds meer rust. Niet alleen naast mij in de andere huisjes maar ook in mijn manier van schrijven. De pagina's vliegen uit mijn handen en dit is wat ik thuis al die tijd gehoopt had maar wat me maar niet lukte. Een andere omgeving doet echt wonderen en dat wist ik al toen ik in Portugal aan het schrijven was bij Marelle Boersma. Maar ik weet ook dat mijn proces toen pas echt is begonnen en ik in de tijd daarna veel meer heb ontdekt over mezelf maar ook over het schrijven. Blij dat ik dat zetje ooit heb mogen ontvangen. Dat is zeker het moment geweest waarop ik beter naar mezelf ben gaan kijken. Maar ik heb inmiddels ook geleerd dat niets fout is in het schrijfproces, iedereen heeft een eigen manier en dat mag. Door te schrijven leer je nog beter naar jezelf te kijken en ook naar je handelingen. Ik raad het iedereen aan om een dag op papier te zetten. Ook voor kinderen is het heel goed een dagboek bij te houden, dat lucht vaak enorm op. Maar in onze maatschappij zijn we die gevoelens juist aan het kwijtraken. We mogen niet meer huilen want dan ben je al gauw een watje. We mogen niet meer knuffelen met elkaar want dan wordt er direct wat van gedacht. Maar het knuffelhormoon Oxytocine hebben we in deze tijd juist allemaal zo nodig, zowel kinderen als volwassenen. We raken de verbindingen kwijt met als gevolg enorm veel eenzaamheid en angsten. Daardoor is nu al duidelijk zichtbaar het toenemende geweld en de snellere komst van ziektes. 

 

Leerproces

Met bovenstaande alinea wil ik laten zien dat ik snel kan afdwalen van het ene stukje in het andere. Ik krijg zoveel ideeën dat ik soms gezien word als iemand die met tien stappen tegelijk denkt. En dat klopt helemaal. Ik kan bij ieder woord wel een stuk tekst verzinnen of er een verhaaltje over schrijven. Of nieuwe woorden verzinnen omdat ik even niet op het oorspronkelijke woord kom. Ook dat overkomt mij regelmatig. En in deze week is het aan mij om veel meer kader aan te gaan brengen in mijn boek. Blijf bij de kern en dwaal niet af Laura want dan ben je je lezers kwijt. En wat ik ook mag leren is dat ik niet te streng voor mezelf moet zijn. Ik ben wie ik ben. Tien stappen tegelijk zetten, werkt soms ook heel erg verhelderend om dingen wat sneller te doorzien. De massa hobbelt er altijd achteraan. Ik zie het steeds meer als een grote kracht bij mezelf.

 

In beweging

Ik heb enorm genoten van deze week. En in mijn eentje in een huisje is ook echt rustgevend. Niemand die je stoort en je bent geheel eigen baas. Ook weer heel gaaf om morgen mijn gezin te zien waarbij ik de Oxytocine bij aankomst zeker zal inzetten. Ik zou zo'n week vaker willen ervaren, het werkt heel erg goed voor me. Een heerlijke tijd ervaar ik door te schrijven in de buitenlucht. Wanneer ik teveel afkoel ga ik even de stoomcabine in. Tussendoor ook nog even joggen, beweging is altijd belangrijk na een lange zit. 

 

Bosarmoede

Ik besef na een week maar al te goed dat we zuinig moeten zijn op onze natuur. Wij beseffen totaal niet hoe belangrijk onze bossen zijn. Maar in alles staat de natuur al aardig op zijn kop en dat is echt zorgelijk. Ik noem het vanaf nu bosarmoede. Pas als je puur natuur voelt dan komt er inspiratie. Maar wie kan er eigenlijk nog echt voelen? Laat staan nadenken over de basisbehoeften van ons leven? Het is niet meer van deze tijd, alles moet snel, sneller, snel of goed, beter, best. Er komt een dag dat we enorm afgeremd gaan worden want dit kan onmogelijk doorgaan op deze manier. We komen steeds verder af te staan van wie we werkelijk zijn. Dat is al te merken in hoe we met elkaar omgaan, onze lontjes worden steeds korter. En in de bossen kun je de veiligheid ook al niet meer garanderen.

 

Lief boshuisje, dank je wel voor een week lang zien, horen, proeven, ruiken, voelen en geloven. Ik zou het iedereen adviseren bij gebrek aan inspiratie! O ja, met mijn bijzondere buurman heb ik heerlijk gepraat. Hoewel ik hem zou willen adviseren om te stoppen met roken. Al is het maar voor de medemens die graag in de frisse lucht zou willen schrijven. Wat zou ik deze man graag helpen om van zijn verslaving af te komen.

 

"HET REGENT PASSIE DOOR DE NATUURLIJKHEID"    -   Laura Potters

 

Blog 26, Laura Potters, SeeZen