Dip(loma's)

Spagaat tussen willen en moeten

Een opleiding in Nederland bestaat uit kennis, kennis en kennis. En de kennis van gisteren is morgen alweer oud. De boeken op school zijn dus altijd oud, vandaar kinderen de stof ook niet altijd meer begrijpen. De belevingswereld van kinderen verandert voortdurend. En hoeveel scholieren zouden het huidige onderwijssysteem nu echt waarderen? Hoe kom je over al de heuvels "LOMA” heen als je niet de vrijheid krijgt om te mogen ontwikkelen op jouw eigen manier? Zelf heb ik nooit lekker gefunctioneerd in de schoolomgeving, omdat het mijn interesse totaal niet heeft geprikkeld. Het voelde als één kudde leerlingen die alles hetzelfde moest doen. Totaal niet passend bij mijn eigen ikje.

 

Toekomst

Voor de toekomst zou het toch fijn zijn als school een balans zou gaan krijgen tussen kennisvakken en hele andere leerdoelen. Zo wordt de maatschappij ook weer wat warmer. Kennis is natuurlijk deels nodig voor je ontwikkeling. Maar wat ik nu heel erg mis is de sociale omgang met elkaar, de inzet en het gedrag, de creatieve vakken en noem maar op. De creatieve vakken zijn een ondergeschoven kindje, want de kennisvakken zijn altijd al belangrijker geweest. Wat nu als je een kind bent dat juist heel creatief kan denken? Kan een bedrijf die creativiteit dan niet gebruiken om verder te ontwikkelen en hogere winsten te behalen? Nou, ik weet zeker dat het antwoord daarop ja is. Maar hoe meer woordenschat we hebben, hoe meer macht. De andere partij met woorden minder sterk maken, dat is toch wat we nu toepassen om macht te krijgen? Zeker tijdens vergaderingen wat "bluffen", dat is het spelletje. Daarnaast komt altijd de vraag: 'Wat heb jij gestudeerd?' Alsof je daardoor slimmer bent. Maar wie heeft al die kennis van school nog in zijn hoofd wanneer je gaat werken? Ik denk dat er dan velen door de mand vallen. Brengt het aangeleerde onze maatschappij echt verder? Het anders zijn met creatieve inspiratie waarbij je ook heel goed laat voelen dat je de kennis in huis hebt is net zo belangrijk. Dat maakt alles tot een succes!

 

20 jaar lesgeef ervaring

Om mijzelf als voorbeeld te nemen, ik heb een eigen dansschool gehad zonder een leermeester en dat liep in alles extreem goed. Ik viel vaak onderuit, maar daardoor ging mijn leerproces juist versneld vooruit. Ieder seizoen stelde ik doelen voor mezelf en die werden steeds hoger en hoger. Door mijn passie en enthousiasme ontwikkelde mijn bedrijf dat ieder seizoen verder. Je kunt dus bereiken wat je wilt, als je maar honderd procent overtuiging hebt en de passie voor datgene wat je gaat doen. Het leerproces is er dan iedere dag en dat maakt dat je groeit. Je ontwikkelt jezelf door fouten te mogen maken. Iets wat nu ook bijna niet meer mag of kan. Onze ikjes moeten perfect zijn! Waarom eigenlijk?

    

Toetsen en niveaubepaling    

Na de basisschool kreeg ik MAVO advies, omdat ik de Cito’s niet hoog genoeg scoorde en/of omdat ze mijn interesse niet hadden geprikkeld en dat dus volledig over het hoofd hebben gezien. Achteraf een verkeerd advies geweest, want na het testen van mijn IQ stond dat haaks op mijn Cito’s van destijds. Vele kinderen lopen daar nog steeds tegenaan in ons onderwijssysteem. 

 

In de praktijk leer je alles

Zelf heb ik mogen leren vanuit mijn eigen praktijk. In het lesgeven heb ik heel wat situaties mogen ervaren. Ik vind lesgeven ook een enorm mooi vak. Maar als ik wil gaan lesgeven op een school, waar nu veel vraag naar is, dan heb ik het diploma nodig in Nederland. Dat je twintig jaar alles in de praktijk hebt mogen leren telt dan dus niet mee. Je begint met een opleiding weer van voren af aan en dan zou ik mijn passie voor het vak al verliezen. Je kunt iemand ook voor een klas zetten en observeren of de persoon geschikt is of niet. Dat zie je namelijk al in een half uur. Net als je ook ziet dat iemand met diploma helemaal niet geschikt is voor bijvoorbeeld het lesgeefvak. Die persoon is dan kundig betreft het vak maar niet in het docentschap. En dat wordt wel geaccepteerd. Heel apart vind ik dat. 

 

Met passie komt de rest vanzelf

Als mensen passie hebben voor een vak dan kunnen ze alles leren! En dan staan ze nog met veel meer plezier hun werk te doen! Dat geldt voor alle beroepen. Dat vergeten we in Nederland nu enorm. Er mag meer gekeken gaan worden naar het pad wat iemand heeft bewandeld. Wie weet ben je dan opeens ook wel een professional in een vakgebied.

 

We kunnen zoveel leren van elkaar!

Daarnaast vergeten we dat mensen die de MAVO hebben behaald net zo belangrijk zijn als mensen met een VWO diploma. Er kan heel veel geleerd worden van elkaar, maar nu werken we allemaal in hokjes. Volgens mij heeft ieder individu iets leerzaams bij zich en kunnen we daar nog meer voor openstaan. Later heb ik HBO gevolgd en opeens telde ik mee. Echt een belachelijk feit om verder te komen. En nog belachelijker dat ik zelf dacht dat ik er wijzer van zou worden, maar uit de praktijk heb ik veel meer mogen leren. Ik moest mezelf bewijzen om een ander te laten zien dat ik de kennis had. Sinds kort haal ik datgene uit studies wat ik als meerwaarde zie en niet meer wat er van mij verwacht wordt. Mijn doel bereik ik vanuit de praktijk. Op welke manier is dan helemaal niet belangrijk. Onze doelen vergeten we nu compleet. Allerlei vaste regels maakt dat een individu echt gelukkig? Nee! We mogen weer veel "speelser" gaan worden en echt gaan kijken naar het individu. Hoe kan ik met mijn creativiteit een hulpvraag aanpakken? En is dat een succes, dan kun je toch zeggen dat de hulpverlener de juiste kennis in huis heeft. Iedereen gelukkig! Weg met al die lijstjes en regels. Controle vanuit de praktijk of iets werkt en dat moet je belonen. 

 

Jeugd

Wordt er ook nog echt met de jeugd gepraat over hoe zij ons onderwijs ervaren? En dan bedoel ik wel waar onze maatschappij beter van wordt? Zij zijn toch onze toekomst? Houdt de overheid zich überhaupt bezig met de ontwikkeling van onze jeugd? Hoe leren ze om binnen een bedrijf te functioneren? Waar is de eigen creativiteit gebleven om zelf oplossingen te vinden voor een probleem? Ze leren het niet meer op school, het is stampen, stampen, stampen en altijd op één en dezelfde manier. We zijn allemaal kloontjes geworden en iedereen moet door dezelfde deur. Het diploma heeft waarde en ik denk juist dat de eenling met andere denkwijze de waarde heeft om het land te laten ontwikkelen. Veel meer kijken naar een individu en de eigen kracht en passie. En dan zul je ook zien dat we gemotiveerder naar school gaan en dat je ook veel gemotiveerder op je werk bent. Je doet dan tenminste precies wat bij je past. Je straalt dat direct uit en het werkt altijd! 

 

Welke schoolfase was voor jou zinvol? 

 

Blog 8, Laura Potters, SeeZen

Afbeelding van OpenClipart-Vectors via Pixabay